Love & Like

მახსოვს ბებია,როგორ მაღვიძებდა იმ დილით,როცა ზამთრის დამდეგს,პირველი თოვლი მოვიდოდა.”ვნატრობდით და აგვისრულდა, ბავშვებს გულის საწადელი…” ამის გაგონებაზე,თოვს მონატრებული,ბებიას ჩვეული სითბოთი ჩავეხუტებოდი,საჩქაროდ ჩავიცმევდი და ჩემი ძმის ოთახში შევვარდებოდი. “ადექი,ადექი! თოვლი მოვიდაა!!!” ჩემი ძმაც, ჩემი სიხარულით გახარებული, წამოხტებოდა თბილი ლოგინიდან და ჩაცმას იწყებდა. მახსოვს,როგორი სიხარულით ვცურაობდით,ვაკეთებდით ჩვენზე ბევრად მაღალ “თოვლის პაპას”,როგორ შემოვდიოდი ლოყებაწითლებული და სრულებით გაყინული სახლში. ბებია გამომიცვლიდა ტანსაცმელს და მიკეთებდა მასაჟს თავისი სათუთი და ახალგაზრდობაშენარჩუნებული,თბილი ხელებით. როგორ საჩქაროდ გამიკეთებდა ცხელ ჩაის. მახსოვს,როგორ მივდიოდი მასთან ნამტირალევი,როგორ ამაყობდა თავისი შვილიშვილით. მახსოვს,როგორ მივყავდი ბაღში და 5წუთის შემდეგ, როგორ მოვუყვებოდით ერთად სახლის გზას უკან. მახსოვს,როგორ მივყავდი სკოლაში ყოველდილას,როგორ მეგებებოდა კართან ყოველ დასვენებაზე და როგორ მოვუყვებოდით სახლის გზას უკან.მასხოვს,როგორ ვაბრაზებდი და ვანერვიულებდი,როგორ ვეპარებოდი სკოლაში. მახსოვს,როგორი სიხარულით მივყვებოდი პენსიის ასაღებად,რადგან ვიცდი,რომ პენსიის 14ლარიდან, ნახევარი ჩემი იქნებოდა. ბებია თბილი იყო.ისეთივე თბილი როგორც მისი საუბარი. ის მე მავსებდა,სრულყოფილს მხდიდა.მხსოვს,ბოლო დღე მასთან შეხვედრის… ჩუმად სუნთქავდა,დილიდან სასთუმალთან ვეჯექი,მისი ხელი მეკავა და მაჯისცემით ვგრძნობდი,რომ ცოცხალი იყო.ასე,გაუნძრევლად ვიჯექი მის გერდით დაბინდებამდე,საათს ვუყურებდი და ვოცნებობდი მხოლოდ ერთ რამეზე-დრო შემეჩერებინა.ის სამუდმოდ ჩემთან დარჩენილიყო.ვხედავდი როგორ მეცლებოდა ხელიდან და არაფრის გაკეთება არ შემეძლო. ექიმის დიაგნოზი: “ვერაფერს ვუშველი,სიბერეს ვერ შევაჩერებ!”

“ნეტავ შემეძლოს სიბერის შეჩერება,ნეტავ შემეძლოს სიკვდილს წინ გადვუდგე,ნეტავ შემეძლოს შენი დაცვა.ვიცი რომ გესმის,ვიცი რომ გიყვარვარ,ვიცი გინდა,რომ ხელი გაშალო და კვლავინდებურად ჩამიკრა გულში. მე შენ მიყვარხარ! უშენოდ მოვკვდები!” – მასთან საუბარში გართულმა ვერცკი შევამჩნიე,როგორ გამეფდა ჩვენს ირგვლივ სიჩუმე,როგორ მიდუნდა მაჯისცემა,როგორ შეწყვიტა სუნთქვა…