Banner OFF
მომხმარებლებო! სარეკლამო ბანერიშეგიძლიათ გათიშოთ მსგავსი ღილაკით
<ბანერის გვერდით
საიტის მენიუ
oNliNe
სულ ონლაინში: 1
სტუმარი: 1
მომხმარებელი: 0
aQeDan She SuleLo
News
Класс!
aDmine
We aRe The worlD
PArKOUr
| მთავარი » ფაილები » საინტერესოა |
ცა მიწიდან იწყება…
| [ სერვერიდან გადმოტვირთვა (55.3 Kb) ] | 06.09.2012, 22:56 |
| ძნელია ადამიანმა მიაღწიოს ცხოვრების ჯანსაღ ხედვას… ცხოვრება არ არის ისეთი, როგორადაც ხშირად წარმოგვიდგენია ხოლმე. ცხოვრება ისეთია, როგორიც ის არის. ხოლო გზა, რომლითაც ჩვენ ვართმევ მას თავს არის ის, რაც ქმნის ამ განსხვავებულობას… რა გვჭირს ადამიანებს? რატომ არის ამხელა გაუცხოება ჩვენ შორის? არ ვინდობთ ერთმანეთს… ერთმანეთის დანდობა და სიყვარული იმიტომ გვჭირდება, რომ ცხოვრებაა დაუნდობელი და კაცთმოძულე… გვიყვარს ერთმანეთის განსჯა... ერთმანეთის შეცდომებზე ლაპარაკი… მარტივი საზომით თუ მივუდგებით, ნებისმიერი ადამიანისთვის ადგილის მიკუთვნება არაა ძნელი, – ყოველი ადამიანი თავისზე უარესს სჯობს, ხოლო უკეთესთან შედარებით, უარესია. მაგრამ, მეორე მხრივ, ძალიან ძნელია ამის განსჯა. მართალია ადამიანები სხვადასხვანაირები ვართ, თითოეული ადამიანიც კი – მრავალფეროვანია, მაგრამ ერთნი ვართ მაინც დაახლოებით ყველა… ყველა ჩვენგანში ცუდი და კარგი იმთავითვე გარჩეულია, რადგან ღვთით მონაბერი სული ყოველ კაცში სუფევს. არასწორად რომ ვიქცევით, განა ვერ ვხვდებით რა არის ცუდი და რა – კარგი? რა თქმა უნდა ვხვდებით… მაგრამ გარჩევა ადვილია, არჩევა კი ძნელი. არჩევაზე რომ მიდგება საქმე, მაშინ ვიბნევით, რადგან გულისთქმა ხშირად ეშმაკისგან გვაქვს… ერთსა და იმავე ადგილას მეორეჯერ არავინ წაიქცევა, მაგრამ სამაგიეროდ, ყოველი ნაბიჯი წასაქცევი ადგილია და ამიტომ ნურავინ ნუ დაიფიცებს მე მის ადგილას არ წავიქცეოდი, ან ამას იქით აღარ წავიქცევიო… ერთმანეთის შეცდომებზეც შეიძლება ჭკუის სწავლა… მაგრამ, ჩვენთვის „სხვისი ჭირი, ღობეს ჩხირია“. რატომღაც გვიყვარს „სიბრძნის“ გამოჩენა სხვისი განსჯის დროს… „ნურასოდეს ესვრი სხვას ტალახს, შეიძლება ააცილო, ხელი კი ტალახიანი დაგრჩეს“…. სხვებში ხშირად ის გვეზიზღება, რაც ამავდროულად ჩვენი სულის ნაწილიცაა. საერთოდ არ გვანაღვლებს ის, რაც ჩვენც არ გვახასიათებს… ადამიანი დროსთან ერთად ვითომ ზეადამიანად იქცა, მაგრამ ზეადამიანი თავისი ზეადამიანური ძალით, ჯერ კიდევ ვერ ამაღლდა ზეადამიანური შეგნების დონემდე. ამ მხრივ, ადამიანი რაც მეტად ძლიერდება, მით უფრო ღარიბდება. ჩვენი სინდისი უნდა გააღვიძოს იმის შეგნებამ, რომ რაც მეტად ზეადამიანური ვხდებით, მით მეტად ვკარგავთ ადამიანობას… იმის ნაცვლად, რომ დრომ ჭკუა გვასწავლოს და უკეთესობისკენ ვიაროთ, კაცობრიობა თანდათანობით კარგავს ადამიანობას… რატომღაც გვირჩევნია მაიმუნის შთამომავლობად ჩავთვალოთ თავი, ვიდრე ღვთის მიერ, თავის მსგავსად და ხატად შექმნილ არსებად… ამ შემთხვევაში ხომ საკუთარ შეცდომებზე სინდისის ქენჯნა ნაკლებად შეგვაწუხებს და ცხოვრებაც ბევრად „ადვილი“ გახდება… ეს საერთო სენია, რომელიც არ გვაწუხებს. ზვავის შემადგენელი თოვლის ფიფქი ხომ არასდროს გრძნობს პასუხისმგებლობას. ალბათ, ასე ვართ ჩვენც… მანამდე მაინც დავრჩეთ ადამიანებად, სანამ მეცნიერებას არ აღმოუჩენია, რომ კიდევ ვიღაც სხვანი ვართ… რატომ არ ვეძებთ ჩვენს თავს და ადამიანობას საკუთარ თავში?… ადამიანები არ იბადებიან. ადამიანები ხდებიან… ადამიანობას მაშინ მიაღწევ, როდესაც ღმერთს იპოვი… იპოვი საკუთარ თავს… სიყვარულითა და სიმშვიდით აივსება შენი სული… როცა სხვისი ტკივილი და შეცდომა შენი ტკივილიც გახდება… როცა შეძლებ შენს მტერსაც იგივე უსურვო, რასაც უსურვებდი საკუთრ თავს… სიყვარული და ადამიანობა ის კი არ არის ის გიყვარდეს ვისაც შენ უყვარხარ, არამედ როცა შეგიძლია გულში ჩაიკრა მთელი კაცობრიობა, მთელი სამყარო… მაშინ შეცდომებსაც ნაკლებად დაუშვებ, ქაოსური სამყაროც დალაგდება და სიმშვიდე დაივანებს შენს სულში… ადამიანი მართალი უნდა იყოს საკუთრ თავთან, ფიქრებში, მეტყველებასა და ქცევებში… მართალი უნდა იყოს ღმერთთან, საკუთარ სინდისთან… სამაგალითო სხვა ადამიანებისთვის… ყოველ დღე უნდა ევედრებოდეს უფალს დაანახოს სწორი გზა, განწმინდოს ცოდვებისგან, აქციოს ნამდვილ, ღირსეულ, სულით სუფთა ადამიანად… სიბრძნე მხოლოდ განსაკუთრებული ადამიანების თვისება არ არის. სიბრძნე ის არის, რომ იცოდე შენი დანიშნულება და მისი აღსრულების საშუალება... გახსოვდეს, რომ ჩვენი სიცოცხლე წამია მხოლოდ და არა მარადიული საკუთრება… და თუ ამ წამით არ ვისარგებლებთ, ის გაქრება, ისევე, როგორც გავქრებით ჩვენ და აღარასოდეს შემოიქცევა უკან… იპოვე საკუთარი თავი, იცხოვრე ქრისტიანული ცხოვრებით, გახდი ნამდვილი ადამიანი… სანამ არ არის გვიან… ნებისმიერი დანაშაული, რაც კი სიტყვით, საქმით თუ გულისხმისყოფით ჩაგვიდენია, ჩვენში ჩაბუდებული ცოდვის ნაყოფია… ცოდვას ჩვენს არსებაში ისე ღრმად აქვს გადგმული ფესვი, რომ მისი დამარცხება მხოლოდ უფლის დახმარებით შეიძლება და ისიც მხოლოდ შეუპოვარი და დაუღალავი ბრძოლით. ადამიანს საკუთარ თავში მტერი ჰყავს, დაცემული ბუნების სახით. ყველა ჩვენგანში არის რაღაც, რომელიც ჩვენ წინააღმდეგ იბრძვის. ეს არის ცოდვა… ისეთი ღრმა და ისეთი ჩაკირული ჩვენს არსებაში, რომ ღვთის დახმარების გარეშე ძნელია მისი დაძლევა… ძნელია საკუთრის თავის წინააღმდეგ ბრძოლა, მაგრამ თუ სინანული გვექნება, უფალი დაგვეხმარება მისკენ სავალ გზაზე… სინანული მხოლოდ ცრემლების ღვრა ან სინდისის ქენჯნა არ არის… ესაა ადამიანის მტკიცე გადაწყვეტილება, ზურგი შეაქციოს უღმერთობას, უღმერთო ცხოვრებას და ღვთისაკენ წავიდეს, დაიწყოს უფლის მცნებების აღსრულება. არ არსებობს ცოდვა, რომელიც სინანულს აღემატება… სინანული ოკეანეა, ცოდვა კი მასში ჩაგდებული პატარა კენჭი… და თუ სინანული გვექნება, ხსნის გზას ვიპოვით, ვიპოვით უფალს. რწმენას სასწაულების მოხდენა შეუძლია… ის, რაც ადამიანისთვის შეუძლებელია, შესაძლებელია ღვთის მიერ… დანაშაულის ჩაუდენლობა უცოდველობას არ ნიშნავს. სასიკვდილო ცოდვა მარტო კაცის კვლა, ქურდობა და მრუშობა არ არის… ყველა ცოდვა სასიკვდილოა, რომელიც უფალს დაგვაკარგვინებს. რა მნიშვნელობა აქვს, რომელი ცოდვით მოვხვდებით იქ, სადაც ღმერთი არ არის… რა თქმა უნდა, საქმით ჩადენილი ცოდვა უფრო მძიმეა, ვიდრე სიტყვით… სიტყვით ჩადენილი კი უფრო მძიმე, ვიდრე გულისხმისყოფით… მაგრამ, ცოდვა ვითარდება. თუ ადამიანი გულისხმისყოფაში არ ებრძვის ცოდვას, ის აუცილებლად გამოვლინდება სიტყვაში… და თუ სიტყვაში არ ებრძვის, აუცილებლად გამოვლინდება საქმეში… ცოდვის შედეგი კი სიკვდილია, არა მარტო ხორციელი, არამედ სულიერიც. სულიერად მკვდარი ადამიანი კი ღმერთს კარგავს, სიცოცხლის არსს კარგავს… ადამიანს ოდნავი სიღრმე თუ მაინც გააჩნია, ფიზიკურმა სიკვდილმაც უნდა დააფიქროს და ძიება დაიწყოს… ძიება, რომელიც საბოლოოდ ღმერთის აღიარებამდე მიიყვანს… და თუ სინდისის თანახმადაც იფიქრებს და იცხოვრებს, ჭეშმარიტებასაც აუცილებლად მისწვდება… უღმერთოდ, ადამიანი მხოლოდ ფიზიოლოგიური არსებაა. სავალალოა მისი ცხოვრება, რადგან იგი სიცოცხლეშივე მკვდარია… სიცარიელეა… ჩვენს გულში ზღვა უფსკრულია და ეს უფსკრული მხოლოდ ღმერთმა შეიძლება ამოავსოს. უამისოდ, ადამიანი საკუთარი თავის გარეთ ცხოვრობს, რადგან მის შიგნით სიცარიელეა… უაზროდ მიყვება ცხოვრების დინებას… სინდისიც არაფერზე ქენჯნის, რადგან საკუთარ ბუნებას არ უწევს წინააღმდეგობას, დაცემული ბუნების შესაბამისი ცხოვრებით ცხოვრობს… ფიზიოლოგიის ტყვეობაში მოქცეული ადამიანური პიროვნება ვერასოდეს იპოვის ბედნიერებას. ისე წავა ამ ქვეყნიდან, ვითომ არც უცხოვრია. რა აზრი აქვს ასეთ ცხოვრებას, ასეთ სიცოცხლეს… ბედნიერი მხოლოდ ის არის, ვინც სიცოცხლის არსს ჩასწვდება, საკუთარი ცხოვრების აზრს იპოვის… ასეთი ადამიანის შინაგანი სამყარო მთელი გარემომცველი სამყაროს მადლს იტევს, სიცოცხლის სილამაზეს იტევს, სხვებსაც მადლით ავსებს… გონიერია ასეთი ადამიანი… იგი ცხოვრებას არ ზომავს დღეების ხანგრძლივობით. თითოეულ დღეს სიგრძეზე მეტი სიღრმე აქვს, რომელიც შეიძლება წელიწადსაც კი გაუტოლდეს… ყველას გისურვებთ გეპოვნოთ სიცოცხლის არსი, გეცხოვროთ ღირსეული და ლამაზი ცხოვრებით… ცა მიწიდან იწყება… ღმერთმა დაგლოცოთ… თამთა:* | |
| ნანახია: 656 | რამოტვირთვები: 50 | კომენტარი: 1 | რეიტინგი: 0.0/0 | |
| სულ კომენტარები: 0 | |
